در شرع مقدس اسلام، آنچه که معین شده است این است که دختر و پسر باید کفو یکدیگر باشند. و عمده‌ی مسأله در باب کفو، عبارت است از ایمان؛ یعنی هر دو مؤمن، هر دو دارای تقوی و پرهیزگاری و هر دو معتقد به مبانی الهی و اسلامی و عامل به آنها باشند، اینکه تأمین شد، بقیه‌ی چیزها اهمیتی ندارد... وقتی تقوی و پاکدامنی و طهارت دختر و پسر معلوم شد، سایر چیزها را خدای متعال تأمین می فرماید. در اسلام، ملاک این همکاری که اسمش زوجیت است، عبارت است از دین و تقوا که: «المؤمن کفو المؤمنة و المسلم کفو المسلمة»[وسائل الشیعه، ج20، ص67]. این ملاک دینی است. البته در این زمینه، هر کس در راه خدا جلوتر، پیش‌قدم‌تر، فداکارتر، آگاه‌تر و به درد بخورتر و برای بندگان خدا نافعتر باشد، این بالاتر و بهتر است؛ ممکن است زن در آن حد نباشد، ایرادی ندارد. زن ، خودش را به سمت او بکشاند. یا زن ممکن است بالا باشد، مرد به‌قدر او نباشد، پس مرد باید خود را به سمت او بکشاند. خطبه‌ی عقد مورخه‌ی 1372/6/11